DEVREMÜLKTÜR BU DÜNYA
Devremülktür bu dünya,
Gelirken emanet alýrsýn,
Býrakýrsýn giderken.
Veda zilin ister geç çalsýn,
Ýster erken…
Ýlginçtir ya, gerçektir:
Yalnýzlýða çaðrýldýysan vakti gelince,
Ne villana gömüyorlar,
Ne de fabrikana.
Lüks arabana da koymuyorlar nâþýný,
Tuhaftýr harçlýk da vermiyorlar,
Kefenin cebi yok ya.
Kuþtüyü yastýða da koyamýyorsun baþýný.
Mezarlýkta yanýna bir fakir de düþebilir,
Bir günahkâr da.
Gün geçer vefa biter,
Bir de miras kavgasý varsa,
Býrakacaklarý mal için kýlýçlar çekilir,
Varisler girerse birbirinin kanýna,
Ýnsanlar birbirini boðarsa,
Kimseler gelmez yanýna.
Ha, unutma, mezar da devre mülktür!
Gidenlere bak, kimden ne kaldý?
Ýskender de gitti, Cengiz de,
Karun da, Kazýklý Voyvoda da.
Hýrsa doydular belki,
Ömre doyamadýlar.
Dünyanýn ilk sahibi deðillerdi,
Olamadýlar son sahibi de.
Mezar bir kalýn tüldür þerefine þanýna,
Zamaný gelince öðütür seni de toprak
Ne bakar makamýna, ne de unvanýna!
MUHSÝN ÝLYAS SUBAÞI
Sosyal Medyada Paylaşın:
Muhsin İlyas Subaşı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.