TANRIM SANA NE KADAR ÇOK TEŞEKKÜR ETSEM AZ

Çok þükür Tanrým;
El, kol, bacak,
Saç, kaþ, baþ,
Ýyi kötü, bana yetecek kadar,
Üste kýlýk, alta çarýk
Baþa akýl da verdin.

Daha ben, ne isterim Tanrým;
Bir insan için verilmiþ,
Bunlardan daha büyük,
Nimet mi?
Olur.
Sana, ne kadar çok þükretsem az.

Tanrým; baðýþla, beni;
Bazý kullarýna bakýnca,
Ben kendi aklýmdan þüpheleniyorum.
Bu yüzden de;
Kendimi sorguluyorum!
Ben, akýllý mýyým?
Yoksa! Deli miyim?
Ya da bende; Akýl, var mý, yok mu?
Varsa! Az mý, çok mu?

Yok, var diyorsan,
Peki, o zaman hani nerde!

Yoksa! Tanrým,
Bende, diðer sessiz, çoðunluðu oluþturan,
Kuþ gibi, bir tutam, yeme tav olan,
Akýlsýz, akýllý delilerden biri miyim?
Onu da, bilmek, hakkým diyorum.

Ancak; bunun da,
Ne testi, ne de bir ölçüsü var.
Fazla olduðunu da hiç sanmýyorum.

Þayet olsaydý!
Karýmýn dediði gibi,
Ben de bir baltaya sap olurdum.
Býrakýn baltayý, keseri, nacaðý,
Ben hala, bir býçaða sap olamadým.

Adam, olup,
Olmadýðým da,
Sorulacak olursa;
Þimdiye kadar anam,
Hiç, eþek doðurmadý.

Hayatta, gerçek olan,
Bir þey, daha var ki;
O da, yaþým.
Olmuþum elli.
Þimdiye kadar,
Karýmdan baþka,
Bana, deli diyende olmadý.
O halde ben,
Deli de deðilim.

Ya, ben kimim,
Neyin nesiyim.
Onu da bilmek,
Ýstiyorsanýz söyleyim.
Bir anadan,
Bir babadan olma,
Kendi halinden
Memnun, biriyim.

Çünkü ben,
Ne deliyim,
Ne de veliyim.
Allah korusun,
Ýyi ki de; deðilim.

Ya! Bir de,
Olsaydým deli,
Ya da veli.
Vay baþýma,
Geleceklere derdim.

Belki de,
Þimdiye kadar,
Çoktan taþlanýp, öldürülecektim.

Tanrým; bu vesileyle,
Sen bana, ikinci defa,
Bir hayatýmý baðýþladýn,
Sana ne kadar çok, þükretsem az.

Rab’im; Her kulu,
Þahsýna münhasýr,
Zýttý ile yaratýp var etmiþsin.
Her nedense, bunlardan hiç sorgu,
Sual olmaz.

Sual olmayýnca da,
Ýnsanýn aklýna takýlýyor.
O zamanda düþünmeden olmuyor.

Düþününce de ister istemez,
Bazý þeyler insanýn aklýna geliyor.

Mesela, bazý kullarýna bakýnca,
Onlarda;
Bende olmayan birçok fazlalýklar var.

Kimi; çok akýllý,
Kimi; akýlsýz,
Kimi; arsýz,
Kimi; çok ýrzýz,
Kimi; hýrsýz,
Kimi de; olmuþ bir soysuz.

Tanrým, ne yazýk ki;
Sonradan kazanýlmýþ,
Bu, üstün meziyetler,
Ahsen’i takvim üzere, yaratýlýp, var edilmiþ olan insaný,
Bilinmeli ki; Zaman içinde, sinsice soysuzlaþtýrýr.

Mayasý bozuk olan,
Ýnsanlara verilen,
Bu üstünlük saðlayýcý meziyetler,
Ya da aþaðýlýk kompleksleri,
Ýyi ki de; Bende yok.
Ýyi ki de; bana verilmemiþ.
Ýyi ki de ben de sonradan oluþmamýþ.

Ya!
Birde olsaydý!

Ýþte o zaman, ben de bir tavuk gibi,
Pislikte gezer, helal, haram ayýrmaz,
Yer, yer doymaz, biri olurdum.

Olmadýðým için, seviniyorum.
Sana, ne kadar çok,
Þükretsem, az diyorum.
Tanrým.

Birde;
Yarattýðýn kullarýn,
Kimi; doðmuþ erkek.
Kimi; olmuþ kadýn.
Kimi; iki arada, bir derede,
Kalmýþ kararsýz.

Kiminin de; yediði naneler ortada.
Yemiþ yemiþ edememiþ,
Þiþmiþ adam.
Sonradan da olmuþ,
Ne oldum delisi.
Ne bir hoþ,
Ne de sarhoþ.

Zavallý biçare adam,
Ne yapsýn!
Yaþayýp yaþamadýðýný bile,
Bu yaþa gelmiþ, daha bilmiyor.
Akýlsýz, serseri,
Hayattan habersiz.


Tanrým;
Benden daha üstün,
Özelliklerde yarattýðýn,
Bu vasýftaki kullarýna,
Ne özeniyorum.
Ne de, onlarý kýskanýp,
Kendime rakip görüp,
Kapris yapýyorum.

Sadece, onlara baktýkça acýyorum.
Yüreðim sýzlayarak, zavallýlar,
Acýnak haldeler,
Allah yardýmcýlarý olsun diyorum.

Tanrým;
Onca, cömertliðine raðmen,
Bazý kullarýna cazip gelen,
Bu üstünlük saðlayýcý,
Bu günlerde, moda özelliði de taþýyan,
Bu üstün vasýftaki,
Bulunmaz nitelikteki,
Özel kiþilere has ve özgü,
Karakter ve meziyetleri,
Benim gibi, aciz ve yeteneksiz bir kuluna,
Çok görüp, acýyýp merhamet ederek,
Koruyup, kollamak için vermeyip,
Esirgediðin için de,
Sana ne kadar çok teþekkür etsem az.

Tanrým; Bu güne kadar,
Bir ilaha, tapar gibi,
Beni; Karþýlýksýz sevecek!
Anamý, saymazsam,
Senden baþka; Hiç bir dostum olmadý.

Ne karým, ne de, çocuklarým.
Zaten; þu ikiyüzlü, yalan dünyada,
Benim de; senden baþka,
Arkasýna, düþüp gideceðim.

Senin kadar çok sevip, sayacaðým,
Onun için, günah iþleyip,
Ateþe girmeyi göze alacaðým,
Ne eþim, ne bir dostum,
Ne de sevdiðim bir arkadaþým oldu.

Ayný zamanda da;
Ne seveceðim birisi.
Ne de; Beni senden,
Daha çok seven birisi oldu.

Beni seven ya da sevmeyen,
Hiç kimsem, yok diye de,
Bu güne kadar asla,
Hiçbir üzüntü duymadým.

Ýyi ki de, ne böyle arkadaþlarým var.
Ne de böyle dostlarým var.
Ýyi ki de; yok.
Ýyi ki de; böyle arkadaþ ve dostlarým olmamýþ.

Olmadýðý için de; þimdi sana,
Ne kadar çok þükretsem az.

YA BÝR DE OLSAY DI!

Ýþte o zaman!
Çok üzülürdüm.
Vay gele, halime deyip,
Belki de; aðlaya, aðlaya,
Kahrýmdan ölürdüm.

Nerden bileyim,
Belki de onlar için bu güne kadar,
Burnum, pislikten çýkmaz,
Baþým, beladan kurtulmaz,
Adam olmaz, haylaz biri olurdum.

Tanrým; Beni bu güne kadar,
Bu türden kirli; eþ, dost ve ahbaptan,
Koruyup sakladýðýn için,
Sana, kýyamete kadar,
Yarattýklarýnýn ve yaratacaklarýnýn sayýsýnca,
Þükürler olsun!
Diyorum…

19.06.2011
Cahit KARAÇ






Sosyal Medyada Paylaşın: