Ve Zaman

Ve Zaman

kent yalnýz ikimizin
aðýrlaþýrken akþamýn alacasý
haziranda arsýz bu serinlik
kýsa yolculuðumuzdan
çocukluðumuzun kallavi yaðmurlarýndan kalma
ve zaman tiz sesli içeriðiyle aðlattý þarkýmýzý
gülmek anýlý bir resimde sararýnca buðday tanesi
tebessümün...

þarkýmla yokluyorum
benliðimdeki þarkýya göz kýrpýþýný
çýðlýklaþýyor dokunacaðým ne varsa
yalýn bir þimþek yalan olup susuyor kanýmda
bu senin evine uzaklaþtýðýmdýr...

kar tokluðunda diz boyu üþüyorum
sokaklarýn kabadayý uðultusuyum
ve yýldýzlardýr pencerelerim
hangisinden baksam sonsuzluðun...

þarkýmý söylüyorum uzay boþluðuna
bütün evren inliyor
bir sen duymuyorsun
yalnýzlýk bu olmalý diyorum
annemi kaybetmiþ gibi aðlýyorum
akþam çayý buðulu nefesine sýðýnmak istiyorum
göz kenarlarýnýn kýrýþýklýklarýndan öpmek
sesinle göz yaþlarýmý sevmeni istiyorum...

bütün kaldýrýmlar mütecaviz
adýmlarým çilekeþ
ama karanlýða çiçek ekecek bekleyiþlerimiz
sabah huylu yanaðýndan öpeceðiz sevgilimizi
karýncalar kadar umutla varsýl yüklü
topraðýn tadýna varanadek...








Kaðan Ýþçen


Sosyal Medyada Paylaşın: