yorulmuþ beynim
karbüratör sanki týkanmýþ
otur, otur, otur
oku, oku, oku
yaz, yaz, yaz;
külçe gibi yýðýlýp
uzandým divana...
aðrýdan tutulmuþ belim
ev sakin, sessiz
odanýn içinde huzur
lâkin bende huzur yok
aklým hýnzýr ile munzur...
raflarda kitaplar
okunmayý bekliyor çoðu
tozlanýyor
geç kalýyorum
engelliyor hayat beni
alamýyorum bir türlü
kurtaramýyorum
hýnzýrlarýn elinden
ne kendimi ne memleketi...
hýzýr gelip kurtaracak deðil ya
iþlerim var
görev saydým kendime
yazmayý çizmeyi...
hýzla dönüyor yelkovan
akrep de
az önceki yerinde deðil
duvardaki resim
çakmak çakmak bakýyor
çakýyor gözlerimin içine
-’Saat kaç?’ diyor
bir anda Kocatepe yüreðim;
-’Ordular!’
akýp gidiyor yýllar
dönülmüyor geriye
atam izinde yürünen yollar...
yatsam da kalksam da
’Önce vatan!’
artýk huzur yok
muzur dersen
içten dýþtan
yeterince çok?!
...
kaç dakka oldu,
çok uzandým...
...
saðol kâðýt
saðol kalem
saðol silgi...
Þaban AKTAÞ
17.06.2011-13.43
Resim:Düþünen Adam heykeli/ BAKIRKÖY