BİR ZAMANLAR ÇOCUKTUK...

Saçlarým toprak kokardý bir zaman;
Annem yaðmur aðlardý saçlarýma..
Ve o mevsim;
Yaðmurlar topraða yaðardý...


Her saklambaçta, mutluluk sobelerdik..
Kör/ebeye kollarýný uzatan hayallerdi,
Biz baþtan ayaða
Hayaldik...


Bayramlar kalabalýktý bir zamanlar..
Camiler boþalmadan, aðza lokma atmak,
Bir vicdan yarasýydý,
Anne tebessümünde kabuk baðlayan..
Komþu kapýsýnda verilen mendili,
Bohça yapardýk þekerlerimize...


Gün geldi...


Hayallerimizi doldurduk bohçalara,
Düðümü kýrka tamamladýk;
Bir daha dolanmasýnlar ayaklarýmýza diye..
Biz yemeðe hiç ara vermedik..
Duyduðumuz ezan sesinin vaktini,
Takvimlerden öðrendik..
Her lokmada ’besmele’ köhneleþmiþti artýk,
Ýçtiðimiz her suyu, aç þeytanla paylaþtýk..


En kuytu köþelere, sakladýk ruhumuzu;
Ama her defasýnda, acýya sobelendik..
Az gitti, uz gitti, bir ömür, kaç güz gitti;
Elleri dokunmadý kimseye..
Açtý gözlerini kör/ebe,
Hepimiz gerçektik...


Saçlarým toprak kokmuyor artýk..
Ve yaðmurlar, denk düþmüyor topraklara...

Betül Yüksel...
Sosyal Medyada Paylaşın: