İstanbul’un Çehresiyim Ben

Ýstanbul’un Çehresiyim Ben

“Rüyalarýn Þehri” diye anlatýrdý annem seni bana
Ama ben hiç rüya görmezdim uykularýmda

Yorgundur gözlerim gördüðü günden beri
Ellerim küçükken de kirliydi
Büyüdüðümde de avuçlarým hala kirli
Ellerin hayalleriyle baðlandým her gün hayallerime
Ne pahalý dokunuþlar gizliydi üzerlerinde

Anneme sitem ederim bazen
Rüyalarýn Ýstanbul’unu böyle anlatmadýðý için
Alnýmýn terleri düþerken caddelerin kenarlarýna
Ýstanbul mu anne?
Ben onun fakir çehresiyim!
Kahkaha sýðýnaklarýnda bir iþkence misali
Sýrtýmdaki kambur sayýsý yaþýmý geçti
Çöp topluyorum anne…uzun ince giden tüm caddelerde

Yorgunluðumu ancak görmediðim rüyalarýmda dinlendiririm
Güneþ saçlarýma arkadaþ olduðunda yaðmuru özlerim
Ellerim kar soðu yediðinde, modern sokaklarýn lambalarý ýsýtýr gözyaþlarýmý
Kaburgalarýma konuk olan kambur villalar
Sayýsý belli olmayan alkýþ sesleri tüm damarlarýmda inler
Hele boðaz kadar yorgun omurgamýn aðrýlarý
Gemi pervanelerine sarýlmýþ gibi sýzlatýr umutlarýmý

En zor olan bayýr yukarý çýkan hayalleri toplamaktýr
Gece gündüz savrulmuþ medeniyet yüklenmek
Omuzlarýma yüklediðim görgüsüzlüðü taþýmak
Savrulmuþ hayalleri toplarken yokuþ yukarý
Ne güç gelir rutubetli odamýn kokusunu kaybetmek
Zengin sokaklarýnýn parfüm kokan çöplerinde.
Yüreðimi çuval çuval taþýrken,
Eðilip aldýðým kaðýt kadar kirlidir üstüm baþým, yüzüm gözüm
Ya ruhum, ellerim kadar nasýrlýmýdýr acaba?
….
Çuval çuval paraya koþmak
Çuval çuval parayý dökmek sokaklara
Ardýndan beni tanýmamak
Ýstanbul kadar kalabalýk hayatýmda
Ýstanbul kadar fakir olmak…

Ve… þimdi en ucuz sabunla yýkadýðým ellerimi
Ýstanbul’un güneþinde kurutuyorum
Anne…


Tembelliðimizin ve sevgisizliðimizin atýklarýný topladýklarý ve güya çok sevdiðimiz çocuklarýmýza sunduðumuz, hýzlý bir þekilde kirlettiðimiz, sokaklarýmýz ve doðamýzý temizledikleri için çöp toplayýcýlarýna teþekkür ederiz… Çünkü belediyeler asla yetiþemiyor bizim attýklarýmýzý toplamaya…


Sosyal Medyada Paylaşın: