Öğretmenime Türkü

“Ben bir öðretmenim;
Gecelerim karatahta,
Parmaklarým tebeþir...
Ben bir öðretmenim,
Fecrimde devler güreþir...”


Ben,Baðdat Seferinde gördüm seni,
Yavuz Sultan Selim’in kaftanýna
Çamur Sýçratmýþtý ya atýn;
“Kutsaldýr öðretmenimin atýnýn
Sýçrattýðý çamur.”
Demiþti Koca Yavuz.

Ben Selanik’ten bilirim seni,
Sen yetiþtirdin Türk’ün yüce komutanýný
Sen verdin Mustafa’ya “Kemal” adýný


Ben Barýþtepe köyünde gördüm seni,
Köy yolsuz,köylü dil bilmez...
Sen on sekiz yaþýnda adadýn kendini
Köye...köylüye...aklýmdan gitmez.

Yol yapýmýnda iþçiydin,
Sýnýfta öðretmen.
Atatürk ýþýðýný taþýrken aydýn...
Çaðdaþ uygarlýðý da sen yaydýn
Bilirim seni öðretmenim.


Ben çivril’de evin yanarken gördüm.
Gözünü kýrpmýyordun.
Selde, depremde gördüm seni;
Dimdik duruyordun.
Güçlüklerde halkýnýn yanýndaydýn
Moral veriyordun.


Ben her büyük adamýn ardýnda gördüm seni,
Tükenmeyen bir sabýrla ýþýk tutuyordun.
Devlet adamý,komutan,tüccar yetiþtirip
Kendini tanýtmýyordun.

Ben anaokulundan bilirim seni,
Hamur yoðuruyordun.
Biçim veriyordun bebeklere
Özendiriyordun çocuklarý kuþlara...
kelebeklere...
Büyüdü bebekler öðretmenim.
Kuþ gibi,kelebek gibi uçmak isteði ile...

Ben atölyede gördüm seni
Üstün baþýn toz içinde,
Yadýrgamýyordu öðrencilerin araç gereçleri
Sanat bilinci doluydu çünkü beyinleri.

Ben kürsüde gördüm seni,
Anlatýyordun...
Büyüyen gözlerle izliyordu seni herkes,
Hayranlýkla...
Uygarlýkta büyüyen bu ses
Sendin öðretmenim.

Duygularýmý anlatamýyorum...
Ellerinden öperim.



Sosyal Medyada Paylaşın: