Hayata Atılan Zar

Ortada alçak hasýr bir iskemle,
Ýskemle üzerinde bir Tavla.
’’Kaderimle’’ karþýlýklý oturmuþuz,
Hayata zar atýyoruz.
Kullanýlmamýþ dakikalarýn gölgesin de,
Müthiþ bir ihtiras içinde oyuna kaptýrmýþýz kendimizi.
Bir ara konuþmaya baþladým ve dedim ki,
Eee kader, sana rakipsiz usta diyorlar, doðru mu ?
Dedim ve devam ettim.
’’Ben, küçük bir pul sesinde mutluluðu arýyorum, ey kader...
Ya sen! Sen neden oynarsýn bu oyunu ?
Ben mi ?
Evet, sen!
Ben mutluluðu mars ederim, ve de umudu arzulayanlarý.
Senin gibi acizlerin umutlarýný silerim, görevim bu.
Dedi ve kapattý tavlayý...
Ve karþýlýklý oturduk, kahve içiyoruz.
Ha benimkinin tadý acý..
Kaderin ki ise muallakta...
O, bu durumdan hoþnut mu ?
Bilinmez!...
Ben ise acýyý yudumluyor,
Kaderin bileðindeki gizemi sorguluyorum..

Zar atmakta arzu edilen hedef, Kaderden beklenen yol gibidir aslýnda..
’’Ýstenilen yere gitmesi imkansýz..’’

Ne diyelim, hayýrlýsý...
Sosyal Medyada Paylaşın: