Sebepleri mayalanýr kimi zaman,
insanýn uykusunu böler heyecan.
Gördüm ve anladým ki;
karanlýðýn rengi deðiþkendir,
güneþe yaklaþýnca daðýlýr zifir.
Sýra dýþý olmasýna raðmen,
aydýnlýðýn sancýlarýný duydum bu sabah.
Rüzgâr serin esiyordu baðrýma,
ellerim kýrmýzýya uzanýrken
gölgem ýslandý yaðmur damlasýnda.
Sokaklarýn yükü hafifti, þehir sessiz.
Acemi kanatlar tehlikeden habersiz.
Fýrsat bildim, seyrettim doðayý.
Narçiçekleri meyvesine gebe,
dutlar arýlara yem olmuþ düþtüðü yerde.
Demir köprüden aldým sularýn selamýný,
sevgiliye koþan bir edasý vardý.
Buðusundan nasiplenmiþ kara kenger.
Ýzlerini býraktý dudaklarýmda, ellerimde,
tenim zaten aþinaydý batan iðnelerine.
Dalgalar buse veriyordu ayrýk otlarýna,
bedenim üþürken gezindim hatýralarda.
Dalgýç kuþlarýna döndüm sýrtýmý,
karþýmda tebessüm ediyordu keçi daðý,
çocukluðumun yankýlarýný dinledim yamaçlarýnda.
Duygusallýðýn pýnarýnda bilmem ne desem!
Yarýný seherden uzak nefeslerde,
bir hoþ olurum köyüme gidince.
Bulanýktým, duruldum topraðýn kokusunda,
gönlümün ayazlarý þimdi çok uzaklarda.
12.06.2011-Ahmet BOZTAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.