YUVASIZ YETİM

Ana yok ev bark yok yandý yüreði taþ gibi param parça ve öksüz,
tutunacak bir dal yok geceler karanlýk ve ayaz ayaklar çýplak fakir,
titriyo ayaðý eli yýrtýk bir çeket ile gözleri çýkmýþ irice,
kalbi korkular içinde elinde yarým ekmeði kendince bölüþme peþinde,
çökmüþ bir duvar dibine yakmýþ birde siðarasýný dalga geçilmekte,
akýyor nehir yüreðinde deniz dalgasý gidip geliyor beyninde,
kimselere biþe diyemiyor yutkunuyor,
yutkunuyor baþýný yere eðiyor,arýyor o an gözleri ana baba eþ dost
yok tutacak elinden ve damaðýný ýsýrýyor kalkýp uzaklara koþuyor,
dar tenha bir yol ýssýz yüreði korkular içinde geçmek kolay deðil
gitmemekse en kötüsü peþinde on sekiz aða babasý odunla kovalýyor,
yarýyor sur gibi dikenleri vucuddan kan akýyor her yeri çizik,
of bir yuvasý olsaydý bir evi ailesi düþmezdi bu duruma/ oda herkes gibi gülüp söyledi
oda okula giderdi kimse dalga geçemezdi onunda kýz arkadaþý olurdu
uzaktan bakýp hayal kurmazdý onunda omzuna sýcak bir el deðerdi,
ah çekince
nehrin sularýnda parçalanan çakýl taþý gibi baðrý param parça olmuþ
kirpiklerin üstünde simsiyah bulut gözlerde þimþek çakýp yaðmur boþalýr,
yemiþ kaderin sillesinden þamarý doðarken bozmuþ tüm töbeleri,
yitirmiþ insanlara inancýný yitirmiþ sevdalarý karafiler koparýlmýþ
çiçeklerden yoksun ona acý kalmýþ
yok bir evi sýðýnacak bir barakasý tütecek bacasý piþecek aþý,
insanlar unutmuþ insan olmayý kimseler uzatmaz el okþamaz saçýný,
geçmiþ karþýsýna birde saman yiyen hayvan gibi geveþlenir
buna insan denmez hayvan denilir,
irfan kökten
Sosyal Medyada Paylaşın: