Gönül Bahçem

Bir bedende can olmaya,
Halk içinde var olmaya,
Yaþarken arif olmaya,
Canlara dost olmaya geldim.

Yalan dünyayý seyran etmeye,
Gündüz hayal edip, gece düþ görmeye,
Sefa için dert çile çekmeye,
Gül ya da ateþ dermeye geldim.

Ay gibi dünyayý dolanmaya,
Hem hal olup halden anlamaya,
Karanlýkta ýþýk olup yanmaya,
Halden hale girmeye geldim.

Nefsim benliðime sahip olmuþ.
Dünya çirkin kötülerle dolmuþ.
Yanlýþlar deðiþmez kader olmuþ.
Bir gün hesap vermeye geldim.

Ne yararým nede zararým olur.
Elbette kýþ geçer bahar olur.
Çilesiz bülbülde dil mi olur?
Dert çile çekerek piþmeye geldim.

Dilerim güleceðim gün yakýn olur.
Yalnýzlýðým belki çarþý pazar olur.
Ahrette bana yardýmcý kim olur?
Eþe dost faydalý olmaya geldim.

Ertesi güne hayaller kurup yatarým.
Geceleri düþte güzel yaþarým.
Ya uyur kalýrým ya da kalkarým.
Bir gün ben de hiç olmaya geldim.

Ýlim yolunda ilerlemeye,
Geceyi gündüzden demlemeye,
Demlenen gecelerde ermeye,
Bir gün güneþ gibi batmaya geldim.

Hayalini kurduðum düþlerde yok artýk.
Ne gündüz ne de gecenin tadýna vardýk.
Ruhumdaki fýrtýnalar dinmiyor artýk.
Geldiðim gibi bir gün gitmeye geldim.

Rüzgâr mý var dýþarýda bugün üþüyorum
Yoksa Azrail mi gelecekti düþünüyorum.
Faydasýz geçen ömrüme üzüyorum.
Ýyi kötü günleri alýp gitmeye geldim

Bedenimdeki ruhun gitme vakti gelmiþ.
Neden bana hiç haber verilmemiþ.
Ýlahi takdir böyle, söylense de bilinmezmiþ.
Arkama bakmadan gidiyorum ben artýk!

Özlediðim yerlere geri dönmek ister gibi,
Son dileðim uyanýkken uykuya geçer gibi,
Hasretini çektiðim onlarca eþ dost arasýna,
Solmayan mevsimlerde buluþmaya gider gibi...


Cahit KARAÇ

Sosyal Medyada Paylaşın: