Nasýl aðýrdý üstümüze çöken gece
Nasýl da gölgeler büyüyordu içinde
Bizler karanlýðýn içinde sürüklendikçe
Ýçimizi saran kasveti besliyorduk
Tek güzellikti aþk, ömrümüze deðen
Eli dokundukça acýlarýmýza
Tarumar bahçelerimizde güller bitiyordu
Soluk tenlerimiz, feri kaçmýþ gözlerimiz
Yeniden aydýnlanýyordu.
Oysa biz Murat suyunun baþýnda
Ne umutlara doðmuþtuk
Murat’ýn; Fýrat’a koþarkenki coþkusu gibi
Hayat denilen yokuþun baþýna þevkle koþmuþtuk.
Bizi höllüðe beleyen eller
Ak alnýmýza deðdirdikleri kanla
Kem gözler bizden ýrak olsun duasýyla
Ak kundaklara sarmýþlardý.
Yýldýzdýk Onlar’a
Gözbebeklerimizde ýþýltýsýný hep görmeyi diledikleri
Yarýnlarýmýza sunulan dualarý vardý
Ömrümüze diledikleri baharlara sunduklarý adaklarý
Deðmesin derlerdi ayaklarýna diken
Týpký þimdilerde bizim de dilediðimiz gibi
Oysa ne kolaydý
Gökyüzündeki yýldýz damlalarýnýn ansýzýn kaymasý
Ne kolaydý ömrümüzün baharýnda biten çiðdem çiçeklerinin
Hoyrat bir rüzgârla tarumarý
Ne kolaydý ufkumuzu boyayan renklerin
Bir gri bulutun ardýnda kalmasý
Ve ne zordu
Ne zordu yürümek
Yalýn ayak dikenler arasýnda
Elimiz yüzümüz hep hayat kesiði
Çok yorgunduk çok
Coþkumuz asýrlar öncesinden yitmiþ
Gecelerimiz; en az bahtýmýz karasýnca
Zaman ile zamansýzlýðýn ortasýnda
Kan ter gözyaþý içinde
Ne ölüm ne hayat
Ne aþk ne vuslat
Öyle bir kuyu ki çýkamadýðýmýz
Her yanýmýz Ar’af!
Merhamet eyle Yarab!
Bir nazar et kalplerimize
Bir muþtu kanayan yüreklerimize
Dokun gözyaþlarýmýza ki, saðalsýn acýlarýmýz
Öyle bir deð ki yüreðimize
Var olan kimin umurunda
Yokluðun ötesini bilelim
Ey sevgili
Aþký fýsýlda kulaklarýmýza
Aþký söyle
Daima aþký söylet bizlere
Varsýn bilinmesin baþka cümle, baþka hece
Aþk desin dillerimiz ezcümle…
Perihan Tunçok Kýlýç
ESMÝZE
ÝZMÝR 12 Haziran 2011