Meğer ölümmüş seni sevmek
Aþk tezgâhýnda dokunur
Sevdamýza biçilen mintan
Yürek harýdýr her ilmeði
Giysekte yakar giymesekte
Yine…
Tanýmadýðým duygular ile hasbýhalim
Çatlamýþ sol yanýmýn ar damarý
Ne giren belli, ne çýkan…
Hüzünlere karýlmýþ duygularým
Düþerken düþlerinin peþine
Bir yetim çocuk gibi mahzunum
Kim elini uzatsa kanarým
Bir kemik yýðýnýna hizmetkâr yüreðimle
seninim
Gel…
Kaným donmuþ uzat ellerini,
Buzul çaðýna ait hücrelerim çözülsün
Güneþim ol.
Gülüþlerin katýk olsun suskunluðuma
Açlýðýn sefa sürdüðü sinemde,
Aþka dair ne varsa senindir
Senindir ilkler ve sonlar
Biliyorum ki…
Bu aþkýn sonu da gözyaþý
Kendimi teselli ediyorum,
Bin defa öptüðüm resminle
Hala titriyor sesim adýný anýnca
Ne kadar büyütmüþüm seni,
Söz geçiremediðim yüreðimde
Meðer
Ölümmüþ seni sevmek
Ölümüne sevmekmiþ
Aþkýnýn ödülü…
Hasan Yýldýz/kulhasan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.