Evler Dolusu

Evler Dolusu

kauçuk aðaçlarýnýn altýnda avuçlarýmda þavkýn
boþ çay bardaklarý gölgeleyemiyor
kabuslarýmýn en güzel trajikomik gerekçesini
yanýmda olmadýðýn anýn kendinden korkmasýný...

kekre öðlen sonlarý halsiz ve sakar adýmlarým
sen harici hiçbir þeye doðru dürüst yürümeyi
öðrenemedi ayaklarým kuþkulu ömür günbatýmýnda
ilkyazda bulamadýðým içtenlik tebessümündeydi...

evler dolusu öyküler uydurdum yokluðuna
bir kapý açýlmaya görsün sahanlýkta
durup kulak kesiliyorum...belki sesinle gönenirim
belki sessizliðinle...ama nasýlsa gene hep sensiz...

çalakalem güveniyorum göðüne yaz boþluklarýmýn
sarýmtrak i mgeler düþüyor notlarýmýn arasýna
hüzün sersemi bir bohemlikte sýðmýyorum mevsimlere
tek kararým senin için...görünmez bir karayým ben...

gece günce defteri yalnýzlýðýmýn suskumla doldurduðum
sana kadar hayat...tüm sabah...kenar çizgisiydi dudaklarýmýn
taze ekmek sadeliðinde el yakýcýlýðýný okþayýnca gözyaþlarým
konuþmayý öðrendim o gün...
yüreðim benden bana uzaklýðýn kadar önde...

Kaðan Ýþçen


Sosyal Medyada Paylaşın: