yolculuk...

anne
uykumun iþtahý yok

ne zaman seni düþünsem
hiddetle çarpýyor yüzüme rüyalarýmý

kýskandýðýndan olsa gerek
gelir gibi yapýp kalmýyor gözlerimde

hani desem ki
evvelden beridir sever beni

lakin
hiç uzun süreli beraberliðimiz olmamýþtýr

geçen çarþamba
dýþarýda saðanak bir yaðmur vardý
bende saatlerce yürümüþtüm
yine tüm yön ezberlerimi unuttuðum bir gündü

akþamýn karanlýðýna süzülen yaþlarý
gizleme gereði bile duymamýþtým
nasýl olsa yaðmur alýp götürüyordu
henüz çapaklanmamýþtý dilimde

ve
yol boyunca ilerlerken arabalar
kaldýrýmlarda hýzlý adýmlarýyla insanlar
babaannemin çiçekleri aklýma geldi bir anda

bu perþembe
yeni bir durum keþfettim bende
ne zaman çiçek görsem
babaannemin kokusu doluyor ciðerlerime
iþte o an heyecanlý bir merhaba diyorum usulca

anne
on gün öncesi olabilir
þiir yazmak için büyük kareli defterimi alalý
sayfasýnýn ortasýndan iki dal kopardým önce

sonra
ikinize bir mektup yazmayý düþündüm
sevgi dilekleriyle baþlayan
özlem satýrlarýyla biten

bilirsin
güzelliði seven bir insan oldum
bu yüzden çiçekler çizdim kenarlarýna

ancak
tüm renkler içinde
sizi görmeyi arzuladým
ve
içlerini boyamadan býraktým

anne
dün öðle vakti gezerken sahilde
kuþlardan biri iniverdi yakýnýma
babaannem yine geldi aklýma
kýzým derdi muhabbet kuþuna

ve
bir gün öldüðünü haber verdi
kýzýný öptüðü dudaklarý titriyordu

tek kelime dahi bulamadým
teselli etmeyi isterdim
ne yazýk ki
kalakaldým öylece

dün gece
kendi sesimi dinlediðim vakitlerde
geçmiþ denilen pencereden baktým
her düþmelerimin ardýndan
ýsrarla iyileþme çabalarým

sanki
bugün biraz daha büyüdüm













Sosyal Medyada Paylaşın: