Amasya suya hasret, Ferhat ise Þirin’e.
Dilde býçak yarasý, sinede kor bir ateþ.
Düþünürken sýlamý, aklýma geldi yine;
Mezarýný kavurdu üstüne doðan güneþ.
Bakmadýn mý Amasya, dönüp de eserine?
Sevdan âleme þandý, nârýnsa güneþe eþ.
Kaç asýr daha sürer sevdanýn efsanesi;
Iþýðýnla ýsýnýr sýr saklayan hanesi.
Yýldýz düþtü yýllarca; þenlendi Yeþilýrmak.
Sereserpe yatarak güneþlendi kayasý.
Mümkün müydü daðlarý çelik külünkle kýrmak?
Olmazý olur etti parçalandý ayasý:
“Geldim Þirin!” diyerek istiyorken haykýrmak;
Baþýný eðdi Ferhat, mani oldu hâyâsý.
Baðdaþ kurup oturan daðlar birden yarýldý,
Döküldü üzerine ölüm ile sarýldý.
Ateþ girdi hokkaya, bir Divan yazdý Mihri:
Ýlham verdi yýllarca sevdalarýn diyarý,
Yudumladý býkmadan þiir denen bu zehri;
Belki gözü görmedi çiçek açan baharý,
Mýsralarý dizerek nakþetti güzel þehri.
Amasya sevdasýyla, hak etti iftiharý.
Belki þimdi göklerden Amasya’ya bakýyor:
“Cennettin þehrim” diye özlem ile þakýyor.
Ýlkiydi Mihri Hatun, daha nice gönüle,
Ýlham oldu daðlarý; neþe verdi taþlarý,
Aþk damladý göklerden, kabirde kýzýl güle
Sonsuzluða taþýdý çile çeken baþlarý.
Haydi durma yaz kalem, nur beyaza döküle:
Ünlensin güzel þehrim; çaðlasýn gözyaþlarý.
Kar simalý kâðýda, yemyeþil bir kent indi
Notalandý sözcükler; arzdan, nihavent indi.
Yüreðime heyecan üfleyen manzum beste;
Dudaðýmdan sarkarken kalbi kýrýk i mgeler,
Ah , ederek aðlýyor; aldýðý her nefeste.
“Ne olursun dön” diye; gelir, aklýmý çeler:
Kahrolurum, yanarým; akýp gelen bu seste.
Çifte su almýþ çelik açar baðrýmý deler.
Sana doðru taradým, ak düþmüþ kakülümü:
Çaðýr beni; rüzgârlar savurmadan külümü.
Ayrýlmak kolay deðil, zor olan yolu seçtim:
Hasretinin ateþi; beni nâra yandýran.
Bir lokma ekmek için; yardan, yarenden geçtim,
Yokluðun deðil midir cehennemi andýran!
Bu baldýran zehrini, baþýma dikip içtim:
Dünyanýn telâþýydý acýmadan kandýran.
Yanýldým ve batýrdým, sýðýndýðým sandalý;
Kendi elimle kestim, yeþermeden her dalý!
Uyanmak istiyorum, kâbustan kalkar gibi;
Büyüyen gözlerimin hapsederek sesini;
Çok yazýp hep susmanýn firkât midir sebebi?
Duymak, seninle duymak; daðlarýn bestesini.
Mýsralarla seviþmek, unutmadan edeb’i.
Amasya’ya adamak sonsuzluk güftesini.
Ayrýlýðýn cehennem; varlýðýn, bana cennet;
Sevdandýr yüreðimde sakladýðým emanet.
Afet Ýnce Kýrat
Sevgili Kalimeram, sesine, nefesine, emeðine saðlýk, güzel yorumuna binlerce teþekkürler.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.En Çok Okunan Şiirleri
AFFET BABA DESEM Kİ... KARA GÖZLÜM RİCA EDERİM BAYIM YAKARIŞ SAÇLARIN, AH O SAÇLARIN! HEY BİNGÖL, YAYLA DERE! SARMAŞIK VEZN-İ AHAR MEHMET’İM