Saklý anýlarda bak bütün düþler
Efkârlý þu gönlüm hep seni düþler
Boþadýr emreden o “kalk”lar- “düþ”ler
Özgür bir kuþtun sen, sanatkâr ölmez.
Caným dedim de daðlar aðladý,
Özümün ta dibindeki yaralar kanadý.
Sahne hazýr, oyuncular hazýr…
Perde!
Gecenin ulu aðýrlýðýna
Dört bir yandan saldýrýr gün ýþýðý…
Bütün bilinmezlikler,
Yürek titreten korkular
Bir bir daðýlýr…
Parladý güneþin þavkýndan dað-taþ…
Caným, canda caným nerdesin?
Oyunun kaçýncý sahnesine geldik,
Düþ bitti, gerçeði deldik…
Sana dair her þeyi anlattýk…
Alkýþlar saygý ötesi,
Bu perdenin bitiþinde
Geleceksin biliyorum…
Okyanus ötesinde,
Filiz veren baþakta,
Kanadý kýrýk kuþta
Canlý cansýz her ne varsa
Hepsinde sende bir iz var…
Duydun mu þu ezgiyi,
Ya dekor deðiþirkenki týkýrtýyý?
Acýmasýzca yoklara karýþýyor anlar…
Þu kýrmýzý koltuða sen de oturmuþtun,
Sen de bir ileri bir geri gitmiþtin burada,
Sana da suflör, rolünü hatýrlatmýþtý arada…
Senin de gözünde damla olmuþtu hayatýn fýrtýnasý,
Haydi kalk,
Tut ellerimi
Ve ben ol da selâmla seyirciyi,
Seni bekliyorlar bak yüzyýllar ötesinden,
Caným, canda caným,
Duy alkýþlarý, sanadýr.
Öksüzdü omzu bak, gözyaþlarý söz
Zamansýz gidiþi yürekte bin köz
Ne durur ki eller, bir okyanus göz
Yaz, çiz, oy þu taþý; sanatkâr ölmez.
4.1.2011
SERAP DEMÝRTÜRK