SON TREN

Bir elinde yýrtýk torba
Bir elinde eski bir valiz
Baþýnda kýrmýzý ibriþimle
Su taþý iþlenmiþ beyaz bir yazma
Oturmuþ yapayalnýz tahta masada
Dalgýn bakýþlarý çaresiz
Belki de bu gece son trenle
Çýkacak uzun yolculuðuna.

Sakin bir deniz gibi mavi gözleri
Küçücük ayaðýnda derisi solmuþ
Yeþilimsi temeni
Oyalarla süslenmiþ entarisinin içinde
Hüzünlü duruþuyla sanki bir melek gibi
Saatine bakýyor
Kulaðý raylarýn gýcýrtýsýnda
Acý bir düdük sesiyle kalkýyor yerinden
Aðýr aðýr yürüyor tren garýna.

Dönüþü ne zaman olacak?
Bir daha görebilecek miyim kim bilir?
Hayat bu ya bilemez insan
Takvim belirsiz tarih belirsiz
Bugün burada yarýn nerelerdeyiz?
Sabahýn ýþýklarýný görecek miyiz?
Doya doya nefes alacak mýyýz gün doðumunda?

Kaç mevsim sonra kesiþir yollar?
Nerede ve ne zaman buluþur yorgun bakýþlar?
Biter mi özlemler?
Biter mi birgün ayrýlýklar?
Tren garýnda yaþanmadý mý bunca sevdalar?
Köz köz kavrulmadý mý yürekler?
Hadi gideceksen git artýk tren
Ýstersen yüreðimide söküp al götür be tren.

Dumaný umuttur özleyen yüreklerde
Yürek burkulur duyduðu her düdük sesinde
Hüzünler kucaklaþýr ayrýlýk ve kavuþmalarda sevinçle
Öper sarýlýr gidenler aðladýkça aðlar sevenler
Ne vakit yeniden kavuþuruz?Ne vakit buluþuruz? diye
Ah zalim tren
Yine gideceksin buralardan
Giderken yüreðimi de alýp götüreceksin
Hasretine hasretler ekleyeceksin.

2008.OSMAN ÖZTÜRK.
Taflan Mevsimi Þiir Kitabýmdan.
Sosyal Medyada Paylaşın: