Umudumla Yaşarım

Dal kapýya çarpar esince rüzgâr,
Postacý sanýrým, gözlerim arar;
Sararmýþ, kývrýlmýþ bir yaprak uçar,
Âdeta el sallar, yârden haber var...

Kuþ pervaza konar düþünce yaðmur,
Sanki medet umar, her taraf çamur;
Üþümüþ besbelli, yine de maðrur,
Arada bir öter, ötede durur...

Kalem dile gelse, bir güzel aðlar,
Yürek rahat durmaz, her an kýpýrdar;
Sýzýlar içinde teselli arar,
Özüne güvenip biraz ferahlar...

Acýyý tatlýyý iç içe yaþar,
Korkuyu sevgiyi pek ince tartar;
Kendini düþünmez, hâline yanar,
Ne yürekmiþ ya Rab, inatla çarpar...

Yaþatan umuttur, içinde saklar,
Arada coþturur, haddini aþar;
Kalem güler oynar, kendini yorar,
Seyir defterine selâmý yazar...

(Haziran, 2007)
Sosyal Medyada Paylaşın: