DAĞ GÜLÜ

Dað Gülü

Su öyküsüyle birlikte akar
Her çiçekte gizli bir hüzün
Yaralanan hep duygulardýr

Hain bir kelimedir acaba(?)
Düþer yüreðine aniden
Ayaklarý dolanýr ev yolunda
Köþeyi dönersin telaþla
Bir oh çekersin ev karþýnda
Kolun kalkmaz kapýyý çalmaya
Kalmamýþ sanki mecalin
Titreyen parmaklarýnýn arasýnda
Anahtar açar kapýlarý
Bir kasýrga eser savrulursun
Sessizliðin gürültüsünde
Saðýr olur kulaklarýn
Ne bir ses, ne bir nefes
Odalar boþtur, eþyalar periþan
Resimler yerlerde, kýrýk çerçeveler
Duvarlar gözyaþlarýna boðulmuþ
Aldanýþýný anlatýyor yüreðin
Þaire þiirler yazdýran aþk firarda!
Dayanacak bir gövde arayýþý
Tutunacak dallarýn kýrýlýþý
Götürdü onun olmayan ayaklarý
Derin uçurumun kenarýna
Kök saldý kayalara
Düþündü baþý ellerinin arasýnda
Midesinden aðzýna yükselen zehir boþaldý
Kirpiklerinden yanaðýna süzüldü yaþlar
Hafifledi, rahatlamýþtý sanki
Aþaðýlara daldý gözleri
Sakin denizin
Kumsalý okþayan dalgacýklarýna
Arýndý marazlý düþüncelerden
Ruhu huzuru buldu
Allah’ýn verdiði cana kýymaktan kurtuldu
Yaþamak bir ýrmak gibi akacak yeniden
Aþaðýda dalgacýklar kumsalla seviþiyordu
Kalkýp gitmek geçti içinden
Evin yolunu tutmalý
Yorgun gözleri dönüþ yolunu baktý
Doðanýn dokuduðu yeþil halýya uzanýp
Kokulara sarýlýp uyumalý…
Yekinip kalktý kayalara tutunup
Uçurumun kenarýnda
Bir kayanýn çatlaðýnda
Yüz bir renkli o özel çiçeði gördü
“ Adýn nedir senin güzelim?”
Diye sordu yaralý þair
Kayalarda uðuldayan rüzgar cevapladý;
“ Dað Gülü’dür onun adý
Hoþ kokulu, narindir ama çok güçlü
Korkutamaz onu uçurumlar
Ne fýrtýnalar, kar ile boran
Yýldýramaz onu sarp bu sarp kayalar,
Meçhul bir yaþam abidesidir “ O! ”
Adý “ Dað Gülü…”
Yüz bir renkli cesur çiçek!
Daðlarda açan gülü hiç solmayacak”

Dersini almýþtý þair
Þimdi yaþamak ve yazmak zamanýydý.


Dinmez Er / Çeþme / 2011.06.01 /




Sosyal Medyada Paylaşın: