HAYAT TEKERLEĞİNDE CAN ÇEKİŞEN UMUTLARIM

Hayat tekerleðinde ezilip can çekiþen umutlarým
Dargýnlýðým okyanuslar kadar,dalgalarýnda uyuyorum
Uyandýrmayýn,martýlarýn kanatlarýnda saklýyorum düþlerimi
Mavi gök ýslýk çalýyor,ruhum kanatlanýyor bulutlara
Toprak kokusu çaðýrýyor,elbet birgün gideceðim.

Böylesi duygular neden gelir bana bilinmez
Mutluluðun uðultusu duyulur,kendi görünmez
Yaðmur azýcýk dokunsa,þimþekler parýldar
Kýyametin fýrtýnasý kopar,çoðrafyasý kayýp yüzümde
Dargýnlýðýmýn kamçýsý þaklar,sýrtýmda kan izleri.

Ne zaman bir yüreðe gülümsesem,karanlýk doðar
Aydýnlýk eriyip gider,bana hain bir kalp kalýr
Bu hainlikler bana göre deðil,yolumu yitiririm
Beyazlara küser,son þafaða el sallarým.

Sonra dargýnlýðým daha da büyür,sözlere küser dudaðým
Yürek dilimde ne kadar ‘Sevgi’ sözü varsa aramaya baþlarým.
Hangi kapýyý çalsam karþýmda taþ duvarlar
Bu taþ kalpleri yontacak bir çekiç olmalý
Þekil vermeli bu saðýr ve kör heykellere
Vermeli ki sevgi diyar diyar dolaþýp,yeniden doðsun
Ve içimin bu kanayan dargýnlýðý bana veda etsin…

Sosyal Medyada Paylaşın: