emanet bir hasret türküsüdür sevda

deniz mavisi gözlerinde
hep sürmeli bir akþamüstü
gün batýmý mahzunluðu çökerdi üzerime
alaca karanlýklar ýssýzdýr
çekip alýrdý ellerini
soðuk olur hep bilirsin
akþam ayazýnda seni býrakmak hep o yerde

sonrasý yalnýzlýk
sonrasý, hükümlünün günlüðünde kayýtlý
bildiðin þeylerdi




oysaki,
gelebilseydin keþke
benimle birlikte tutuklu yalnýzlýklarýma
ya da
ben gidebilseydim keþke seninle
özgür kalabalýklarýna

yaðmuru yüklenmiþ
ve hep hüznümüzü taþýmaktan yorgun bulutlardan
bir umudun yeþerdiði mevsimlere
açmýþtým ben ellerimi
bir tek yaðmur damlasý bile yeterdi bize

sevdayla birbirine tutsak
ve, sevmekten aðýr yaralý iki yürek
ve, bir candýk ikimiz




karanlýðýn koynunda büyüttüðü
sinsi hançerleri göremezdik
sevda düþmaný zalimlerin korkak pusularýnda vurulduk biz
ve sonra yalancý þahitliðinde kapkara bir gecenin
arnavut kaldýrýmý sokaklarýnda
ýssýz ve sessiz
kelpçelerimiz çözüldü birbirimizden sevgili
ayrýldý iþte bizimde ellerimiz …




þimdi ayný koðuþta farklý hücrelerde iki mahkum yürek yarasý
ve kurumuþ bir canda
o bir damla yaðmurun özlemine yorgun bulutlara
emanet bir hasret türküsüdür sevda ..






Mert YIGITCAN
29 mayýs 2011 istanbul

Sosyal Medyada Paylaşın: