Oturup pencere kenarýnda Yýldýzlarý izlemekten baþka Hiç bir iþe yaramýyorum. Belleðim zaman zaman yiter, Ve o vakitler hüznüm iç çeker.
Annemi hatýrlýyorum Eli kýnalý kadýný. Bulutlarýn üzerine oturmuþ Yagmurla bir iner pencereme, Rengi solmuþ,bakýþlarý yorgun Alnýnda babamýn izlerini taþýr.
Bu kadar ihtiyarýn arasýnda Nasýl mutlu olabilir insan? Burasý tamamen yaþarken ölen Ak sakallý,bastonlu adamlarýn Rüzgarda titreyen bedenleriyle dolu.
Ve þimdi yazýyorum sizlere:
Yoksul olmaktan baþka çaðresi olmayan Eski türkülere kulak verecek kadar diri olan, Bu ezgilerde yeniden doðan Sanki çiçekleri büyütüyormuþ gibi Yarýnýn gücünü, taþýmaya hazýr olanlar Yinede inatla tutun elinden yaþamýn.
Ben ihtiyar adam Hergün sabah kahvesi elinde Seyiren gözlerin bakýþýyla Dýþarda boy verecek umudun O güzel resmini arayaným..
Huzur evinde bir bunaðým Evlatsýz,yarsýz olanlardan. Sizler beni okurken Sizler umuda yol alýrken Bulutlardan el sallayaným..
Sosyal Medyada Paylaşın:
Devrim Dokdere Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.