ölümün rengi

Artýk buralarda duramam,
Býktým, taþdým, soðudum bu zalým hayattan.
Ne sevmeleri belli, ne kederleri..
Gözlerinden akan yaþ þüpheli....

Artýk gýdiyorum bu hoyratça yaþadýðým hayattan.
Asi oldum, huysuz oldum, durulmaz oldum, isyankar oldum.
Kendi ütopyamda kendimin düþmaný oldum.
Sýrtýmý cumbalý karakolun duvarýna yaslar oldum....

Býktým yýllardýr bize söylenen yalandan da yalan vaadlerden,
insanlarýn kendini düþünen fantazilerinden...
’Aþkýn baygýnlðýyla meþk etmekten’.....

Ölümün rengini merak eder oldum...
Ak kefenden akmýdýr?
Kara topraktan karamý?
kapýyý çalacakmýþ kadar yakýn, piyangodan çýkacakmýþ kadar uzakmý?..

Nasýl kabullenir insan o tahtanýn civilerini gövdesine,
Nasýl sýðar insan bu dar çukurun içine,
Tüm kederleriyle mi? Üzüntüleriyle mi? Göz yaþlarýyla mý?
Delikanlý yüreðinin kanlý sevdalarýyla mý?

Almayacaksa beni böle içine...
Hiçine harcamýþým güzelim yýllarý hiçine....


MERT ERSÖZ



Sosyal Medyada Paylaşın: