seni sen sandýðýmda
ben ben deðildim
üþüyordum yaktýðýnda
düþtüðümde avuçlarým
topraktý
solmamýþtým henüz
ilk ezdiðim
taze kopmuþ
bir yapraktý
hiç kýrýklarý batmýþtý sesime
donuyordum
ne vakit bassam gölgeme
gün gece oluyor
ve bir ceylan nefes nefese
serabý soluyordu..
yutkundum
yutamadým
tutkundum
tutamadým
baþý omuzlarýna yýðýlmýþ
yaðmurda bir kuþ gibi
suskundum..
bir lahzaydý, bir ses, bir andý
kýsaydý
kelimesi dahi uzun kalýrdý
ateþler yaðýyordu
kül kül uslanýyordum
hiç kimseye göstermemeliydim
avuçlarýmdaki sabahý
ve
bir bakire
ilk þafakta nefessiz doðurmalýydý bu ahý
yüzü güneþte yaralý
bir cam kenarý uykusuydum
yollar geçiyordum
sýrtlarýndan akýyordum
daðlarýn zamanla
dað mý bendim
ben mi daðdým
bilmiyordum
ateþler yaðýyordu durmadan
ateþle ýslanýyordum
bütün kardanadamlara
bir gecede eldivenler giydirirken sen
saçlarý kucaðýnda
taþ yastýklarda
fitil fitil üþüyordum her dem
uykusuz, öyküsüz bir "kim" sesiyle
maveraya uyandým
yeþil bir baþak gibi
topraðýma eðildin
ben; ben olmuþtum ama
artýk sen
sen deðildin..