İSTANBUL İNSANI AŞKA EĞİTİR

Yedi tepesinde, bir yedinci gül,
Daha gonca iken, -Ýstanbul! Demiþ.
Vadedilmiþ þehre baðlý kaç gönül,
Hisarlar önünde gülmeye gelmiþ.
Umut küheylandýr, koþmuþ surlara,
Burda madalyadýr alýnan yara!..

Ýstanbul, boðazda bir gizli büyü,
Zamaný boyamýþ kendi rengine.
Ýstanbul, kanatmýþ nice ülküyü,
Yüreðini vermek için dengine.
Ýstanbul türkümdür, Ýstanbul þarkým,
Ýstanbul’la çýkar ortaya farkým...

Yýldýzlarý saðar avuçlarýna,
Sefa kayýðýnda Mehlike Sultan.
Kanýndan gül dikmiþ þu burçlarýna,
Eyyub çevresinde kefensiz yatan.
Ýstanbul, neþenin ve hüznün dili,
Ýstanbul, sevdanýn en cömert eli...

Haliç, Romalýnýn sanki gözyaþý,
Kubbeler Fatih’in saf yüreðidir.
Nice farklý kültür kurmuþ barýþý,
Ýstanbul insaný aþka eðitir.
Ben o aþkýn gülen gözleri olsam,
Onunla arýnsam kendimi bulsam!..

MUHSÝN ÝLYAS SUBAÞI
Sosyal Medyada Paylaşın: