BİR KUŞ ÖLÜNCE

Eþini kaybetmiþ bir yaralý kuþ,
Aðlar geceleri sabaha kadar.
Yuvasýnda sanki yuvasýz kalmýþ,
Belli ki onun da ölüm yasý var.

Ne açan güllerin, ne yeþil dalýn,
Neþesi gönlüne ümit vermiyor.
‘Verin eþimi de dilimi alýn,
Onsuz þu gökyüzü cehennem’, diyor.

Kuþun yüreðinde uçan acý mý?
Hasret mi, umut mu nedir bilinmez.
Bulutlar onlarýn tahtý, tacý mý?
Aþk yarasý varsa uçmakla dinmez.

Ýlkbahar akþamý, yasta gökyüzü,
Bulutlar gözyaþý döküp aðlýyor.
Acý, kundaðýna sarar gündüzü,
Bu kuþun feryadý yürek daðlýyor.

Hüznün kanat sesi gizli aðýttýr,
Eþini bulmaya çýrpýnýr durur.
Bahçemde varlýðým ona umuttur,
Sormak için benden kapýmý vurur.

Kuþlarýn dünyasý sýrdýr bilinmez,
Çýðlýðýnda binbir heyecan taþýr.
Kuþlarýn hasreti ölmezse dinmez,
Kuþlar, yaþamaya doðru savaþýr.

MUHSÝN ÝLYAS SUBAÞI
Sosyal Medyada Paylaşın: