denize yasladým kendimi yine keskin iyot kokularýnýn dibinde yanlýzlýðým sessiz dalgalarla düette terkedilmiþ sandallarýn çürüyen yaralarýndan fýþkýrýyorum keman sesi gibi naðme naðme tenhasýnda cebelleþiyorum bu þehrin her gece zaten ve bir kadýn elini gezdiriyor boþluðuna yalnýzlýðýmýn ikizimi çalýyor içimden
sandallarýn kuytusunda ezanlar geçiyor üstümden ben paramparça þiirler atýyorum denize bir zamanlar ecelsiz bir müjde bildiðim baþýmda ki belâya umutsuzluðun köklerinden söktüðüm sözlerle denizin mavisinde sonumu arýyorum yeter artýk yetti artýk diyerek an geliyor iplere çekiyorum tümcelerimi dudaklarýmý dönülmez yeminlerle kilitleyerek
denize yaslarým kendimi böyle ikide bir tüm þehir beni sarhoþ biliyor oysa ben açaçak günün kaygýsýnda sularda soðutuyorum öfkemi çýplak ayaklarýmda sývrilen on yola bakarak þahadet parmaðýmla bastýrýyorum içimde ki durmayan depremi
Faruk Civelek
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kızıl Gazel Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.