BİR ZAMANLAR BEN..

Bir zamanlar ben de anamým babamýn,
Muhlis, mahsun ve nazlý kýzýydým,
Ne bir sesim duyulurdu yüksekten,
Ne gözlerim yerinden fýrlardý öfkeden,
Huzur bulurdu yanýmda beni bilenler,
Yüzümden eksilmeyen o gülümsemelerden,

Bir tek kalp bile kýrmadým bilerekten,
Sevdim herkesi,hemde taa yürekten,
Karþýlýk beklemedim gönül verdiklerimden,
Mutlu oldum hep ufak tefek güzelliklerden,
Hoþlandý herkes sözümden , sohbetimden...

Zamanla derin acýlar yaþadý pamuk yüreðim,
Yine de ellerin yanýnda gözyaþlarýmý gizledim,
Öfkeme,kýrgýnlýklarýma hep gem vurdum,
Çareyi susmakta, sabretmekte buldum,
Ne çare...þimdi bakýn ben de yoruldum...

Avazlar atmak istiyorum ama ýssýzlarda,
Aðlamak istiyorum ama yine kuytularda,
Dolaþmak istiyorum yalnýzca tenhalarda,
Türkülerim hala asýlý kaldý tüm hasretlerde,
Demek kaderde yenik düþmekte varmýþ hayata....




SERGÜL KANDEMÝR 19.05.2011 ANKARA


Sosyal Medyada Paylaşın: