Kristal avizeler asýyorum
’gök’ yüzüne, her rüzgarda hýþýltý sesleri, yorgun
þeraresi þýrýldamakta sarýmsý þafaklarýn,
iþe gitmekten yorulan okul kýzlarý
içine çekiyor angarya hizmetleri
tarlalarda yaban otlarýný çapalamayý öðrenmeli
oðlanlara mektup yazmayý öðrenmekten evvel
’gök’ yüzün, kýzým, güzaf
tavþan yürekli sezgilerimle
saplanýyor içime, acýyorum...
kendimi hiç sevmiyorum!
rengim deðiþken peygamber böceði gibi
rengim utanýyor, kap kara karþýnda
renklere boyuyorum rengimi tuvallerimde
yok edilemezken enerjin ellerimde rengim kristal, ýþýl ýþýl,
rengim balgamtaþý
deðersiz harflere yazýlý varlýðýný tarlada, ahýrda
deðersizleþtiriyorum hizmetlerinden
belki de kendimi...
kendimi hiç sevmiyorum!
yarým bir türkü çýðýrdý
baðlamam dün gece
senin adýn üzerine
sesim detone
sesim akort tutmuyor
yüreðime ’gök’ yüzünü aldým
topal kalmýþ duygularýnýn
as kristal avizemin ýþýltýsýna
çapadan sonra gel,
kirlenelim...
kendimi hiç sevmiyorum!
çürütüyor tenimi yaban otlarý...