Kelimeler satýra, dökülürken kýrýldý, Aðýt astým gözüne, kalem sustu,dil sustu. Asýrlar öncesinden, gelen efsûn darýldý, Yuttuðum sevgilerim, geriye beni kustu.
Kim bilir ki belki de þiirin yas’ýdýr bu, Gâmlý baykuþ misâli, öksüz kalýrken gedâ. Maverâdan içtiðim, son sevda tas’ýdýr bu, Sen yetim þiirlerim, sana temelden vedâ.
Bu kaçýncý sesleniþ, ve kaçýncý serenâd, Âsûmâna merdiven, dikerken yoruluþum. Kartal olsa avýný, belki eder de azâd, Benim azâldýðýmsa, yeniden vuruluþum.
Ben görünmez kalemle, karalanan istidâ, Katibin masasýnda, duran evrâk gibiyim. Sükut prangasýnda, dili kurumuþ nidâ, Akýntýya kapýlmýþ, eski zevrak gibiyim.
Dikenli tel sarýlý,sýzýlarým kat be kat, Yetmedi mi çit diye, ümide kuruluþum. Ne gözlerde fer kaldý,ne damarlarda takat, Hangi sokak baþýnda, son bulur duruluþum.
Ey lebleri sinemin, isimsiz þehr-engiz’i, Belki sana yakýþan, en güzel senâdýr bu. Bir türlü çözemedim, muhâyyelende gizi, Sende beni saklayan, son metruk binadýr bu.
Ötüken ve niðbolu, horasan rüzgârýyým, Geceden ta sabaha, öten þakrak gibiyim. Belki bir bilinmezin, inleyen efkârýyým, Bu yüzden deli dolu, hýrçýn zibâk gibiyim.
Endülüs’e sevdalý, Tarýk Bin Ziyad gibi, Ric’at gemilerini, yaktýrdým birer birer. Nihavendi son fasýl, hüzzam- segâha tâbi, Rast’ýn içinden çýktý, hüzün terkibi eser.
Ne söylesem beyhude, fikrimde çöktü neden, Ben hüzün pýnarýnýn, su tutmayan aðacý. Artýk beni taþýmaz, yarayla dolu beden, Ne zaman gelirsen gel, kimsesizlik ilacý.
Ben bende deðilim ha, med-cezir hâlindeyim, Cinnet hâlim belkide, yaðmurlara gülüþüm. Ýþte bu gün bu saat, yokluðun lâlindeyim, Ondan kan yoðuruyor, korkularýmda düþüm.
Ýnsanýn bu olmalý, dünyadaki mahþeri, Sýmsýký sarýlmalý, titriyorken kefenim. Ukba’da olur belki, vuslatýn ey Makberî, Sýrdaþým sen ol benim, boynumdaki cevþenim.
Makberî …….16/05/2011……23:30….Ýst Sosyal Medyada Paylaşın:
Makberî - Ahmet Akkoyun Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.