GÜL KOKUSUNUN UNUTULDUĞU YER

bir aðýt böler sesiszliðini kentin
hüzün çöker gözlerine elleri nasýrlý analarýn
gencecik fidanlar düþerken kan fýþkýran topraða
aþk sürgün eder kendini mayýnlý yollara
çýðlýklar fýrlýyor yüreklerden,
üþüyor kelimeler susuveriyorlar mýsralarýmda
gül kokmuyor artýk yüzümüm doðusu
barbarlar sýzarken umutalrýna aþkýn
ve biz þehla bir isyan oluveriyoruz
haritanýn tam da yýrtýlan yerinde
acýnýn duvarýný aþmýyor sesler
karanlýðýn koynunda kaybolup gidiveriyorlar
kanla yýkanýyor kentin sokaklarý
kýrmýzý diyorlar rengine hayatýn
anýlar birikiyor ve bügun ne kadar da benziyor dünlere
hiçlik düþüyor payýmýza susarken soluðumuz
meramýný anlatamayan bir kekeme oluyorum
bir can daha düþereken derinliklerine topraðýn
ve bölüyor karanlýðý ýþýk bakýþlý fidanlarýn gözleri
hangi suya baksam yarým kalan gülüþleri
hangi yüreðe dokunsam acýlarý
sus diyorlar aðlak gözlere
bir ses diye haykýrýyorlar
bir ses verin sesizliðe
bir son derler dünya denen alemin her yerindeki ölümlere
ve yýrtýlan haritanýn
gül kokusunun unutulduðu yerinde....








Sosyal Medyada Paylaşın: