kýrmýzý bir araba hemen kaldýrýmýn üstünde kimbilir hangi çocuðun düþlerinden fýrlamýþ... ayný anda kucaðýma alýp, çocukluðum gibi seviyorum
baba bana þu vitrinde duran arabayý alýrmýsýn? hani þu kýrmýzý renkte olaný sene bindokuzyüzseksenbeþ renkli televizyonlarýn yýðýnla satýldýðý hani insanlarýn kimlik bunalýmý yaþadýðý o yýllar vardý ya cebinde kaç metelik var bilmiyorum babamýn umursamýyorumda, öylede inatçýyým iþte. nasýrlý elleriyle son kez kurcalýyor ceplerini kocaman bir adam vardý karþýmda gözlerimle gördüm bir çocuðun bakýþlarý altýnda nasýlda bükülü verdiðini
sonra aðlayaraktan bir çocuk bitiverdi o an dizlerimin dibinde amca; þu kaldýrýma kýrmýzý bir araba düþürmüþtüm, hiç görmüþlüðünüz var mý ? hani fazlaca olmadý düþüreli...
Sosyal Medyada Paylaşın:
yasar_Çetinkaya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.