UFUKLARIN ESRARI

Bakýnca rýhtýmýmda kýzýlýn ahvâlini,
Ufukta görüyordum zamanýn melâlini.

Þimdi deryalar aþkla durmadan ýþýk bekler,
Doðmayan sabahlara her zaman hazân yükler.

Ýklimlerin sancýsý kuþattý etrafýmý,
Mevsimler bir hoþ olup eritti tavafýmý.

Sahilimde mahzunca yýldýzlarý beklerken,
Çürüyor güneþim hep sancýlarý yüklerken.

Mavinin raksediþi, týpký ben gibi durdu,
Dermaným yavaþlarken, teni çileye kurdu.

Ufuklarýn esrârý, yine her þeyi örttü,
Göklerin karanlýðý, kalbi acýyla dürttü.

Nefsimin kýskacýnda eyvâhlarý açmýþtým,
Dönülmez akþamýmda, kor segâhý saçmýþtým.

Bütün söz sultanlarý o an göründü birden,
Zaman zamaný aþtý, ben arýnmýþtým kirden

Söz sultanlarý bir bir bülbül gibi çaðladý,
O an içimde sanki bütün kâinat aðladý.

Ýnledi Yahya Kemal ufkun ötelerinden,
Sundu bana ilhamý, yanan güftelerinden.

Çýrpýnmýþtý Fuzûlî aþký yüklemek için,
Çaðýrdý neyi Bâkî, sedâ eklemek için.

Ýþte o zaman yanýp eyvahlarýmý tuttum,
Bülbülün neþvesini kor dillerime kattým.

Süslendi uzaklardan Nedim’in lâlezârý,
Yok etti içimdeki çýnlayan âh u zârý.

Galip gönül diliyle ateþe soktu beni,
Canlandýrdý aniden içimdeki gülþeni.

Artýk rýhtýmda kýzýl bana hüzün yýkmýyor,
Ufuklarýn melâli tene eyvah yakmýyor.

Köpükler baþka þimdi ýþýklar serenatta,
Özüm nurlarý kapmýþ, ellerim hep muratta.

Ýklimlerin sancýsý çözüldü birdenbire,
Peymâneler dönmüþtü tatlýlaþan iksire.

Mahzun deðilim artýk kýzaran sahilimde,
Bir baþkaydým ben bugün, nurlar vardý dilimde.

Ey Pervânem süzül sen kor maksadýna doðru,
Aþkla dön, yürü sen, nur berâtýna doðru…

Sosyal Medyada Paylaşın: