Ahmet, Mehmet arkadaþ Ayný tertip erdiler. Ahmet’in günü yetti, Sýla izni verdiler. Çabuk geçti otuz gün; Ahmet döndü izinden. Açtý kollarý Mehmet; Bus eyledi gözünden. Ateþli konuþmalar; Yavaþ yavaþ duruldu, Ýki asker arkadaþ Bir gölgeye kuruldu! Sordu Ahmet Mehmet’e: - Ölen kalan kimler var? Bizim itten ne haber? Þöyle doðruldu Ahmet: - Sizin it öldü dedi. Mehmet’i hüzün bastý, Þaþýrdý þöyle birden; - Öldü iþte itiniz, Ölmüþ atýnýzý yerken! Dedi Ahmet yutkundu, Sormaz diye düþündü. Sordu Mehmet atý da, Haber diye eþindi: - Neden ölmüþ atýmýz? Gençti kalýn ensesi. - Aðýr gelmiþ annenin; Kýr ata cenazesi. -De Sana annem öldü, - Evet, çok yandý ona, Hiç te dayanamadý; Önce ölen babana. - Öyleyse ocak söndü, - ‘Ah’ dedi Ahmet üzgün Doldu kara gözleri ; Can evinden avladý Ahmet’in þu sözleri: - Hayýr Mehmet eviniz, Sönmedi tütüyordu; Yanacak od kalmadý, Çatýsý bitiyordu.
Süleyman ÜSTÜN
Sosyal Medyada Paylaşın:
ümit ışığı 2010 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.