gün, sen ertesi
saat, sana beþ var
mevsim bende hep senbahar
......&......
puslu bir sonbahar akþamýnda,
sabrým okþuyor gene
þefkâtli elleriyle,
yalnýzlýðýmýn sancýlý bedenini...
içimin suskun karanlýðýnda,
yorgun adýmlarla volta atarken kalemim
ben,
sana ve hasretine böldüðüm gecenin ýssýz koynunda,
yýldýzlarý seyrediyorum
nemli gözlerle...
rüzgar kirpiklerimi titretiyor,
yetim bir çocuðun yüreðini titrerir gibi
ve dudaklarýma,
elinden elma þekeri alýnmýþ bir çocuðun
dudak büküþleri
gelip yerleþiyor ...
gözyaþlarýmý yutuyorum,
çöl bedevileri gibi yanan yüreðimi
bir nebze olsun serinletir
belki...
aðlamak istemiyorum!
çünkü
yaðmur sonrasý nicedir gökkuþaðým kucak açmýyor bana
iklimler deðiþti...
kalemime mürekkep olan
mavi yaðmurlar yaðmýyor nedense
ben tükendim,
kalem tükendi, tükenmez dedikleri
bu mevsim göç mevsimi bilirim
kýrlangýçlar terketti diyarýmý
güneþin daha çok ýsýttýðý ülkelere gidiyorlar
ama ben býkmadan
her mevsim sana göçerim sevgili
.......&......
g ö z l e r i n güneþim
g ö z l e r i n denizim
g ö z l e r i n en sýcak iklimim
ve
ben býkmadan her mevsim
sana göçerim…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.