Lime lime olmuþ ömrün sayfalarý,
Yere düþsen eðilip alacak yok...
Hani nerde kaldý güneþin þavký?
Topraða mý sindi efkârýn rengi?
Þimdi oturmalý nemli kumsala,
Bakmalý çok uzak olan yakýna
Kurmalý en hülyalýsýndan düþleri
Gelir mi dersin hayallerinin prensi?
Vakit o vakit deðil,
Dalgalar elini tutar deðil...
Varsan ta ortasýna denizin
Özlemle saran bir yâr deðil...
Vur kýyýlarla beraber þu narin bedene de
Savur akýl almaz ruhumu yerden yere
Ve aklý sarýp sarmalayýp sun önüme dalga
Ki yer vermesin sevdaya kýrýk dökük gönlünde...
Kalk hadi, diyenin yok umarsýzlýk sarmýþ ruhu,
Tutun þu kayaya da kalk artýk
Yetmedi mi ýslandýðý gözünün, gönlünün...
Seni yokken seveni düþünme artýk,
Varlýðýný taþý kendinle yüreklice
Ve delice bak geçmiþin küllerine
Atarak bir kahkaha ve gömerek umutsuzluðu
Bak þu boðaza ilk defa görmüþ gibi,
Bak þu insanlara hiç görmemiþ gibi
Bak kendine yeni görmüþ gibi
Tüket varlýðýndaki kiri, nefreti
Gör açan þu nergisi, gülü, papatyayý
Arýn gayri sevgisizlikten, hadi...
Canlan baharla ve doð yeni baþtan.
2.5.2011