Bir þiirin ilk ve son harfi gibi hayat.. Hayat aðlamakla baþlar.. Aðlamakla son bulur...
Bir bebek doðar... Herþey’den habersiz... Neden dunya ya geldiðini bilmeden... Onu bu dunya ya getirenler sevinir... Kýskananlarý sevinmez.. Ta o günden bellidir düþmanlarý.. Çelme yer çoðu zaman o insanlardan..
Büyür bebek yavaþça... Ýlk kelimesi ya anne olur Yada baba...
Zaman geçtikçe hayat üzerine gelir insanýn Sadece bebekler mi aglar hayatta? Zülüm baðýrdýkça insana... Aðlar insan kimsesiz köþe,buçakta...
Bak þimsekler kýzýnca bulutlara Bulutlar bile hüngür hüngür Aðlýyorlar topraða...
Bir kalbi vardýr her insanýn... Sevmekte onun en büyük hakkýrdýr özgürce.. Sevmez bazen insan insaný.. Alýp kýrar o kalbi... Benimde bir kalbim var demeden...
Yürür insan bitkin,halsiz Boþ yollarda... Nereye gittiðini bilmeden...
Hayata yenilir bazen... Kimsesiz bulur kendini aniden O kadar insanýn arasýnda..
Ve bide bakmýþ yolun sonana gelmiþ... Farkýnda bile olmadan... Doðduðu gün gibi aðlar yine insan... Bu sefer herþeyin farkýndadýr... Ama ne fayda? Artýk aðlamak istese bile Aðlayamayaçaktýr insan....
Toprak olaçaktýr insan... Onca yaþanmýþlýðýn karþýlýðý... Kara topraktýr... Ýþte bunun için aðlar insan...
Serhad Agiri 09.05.2011 Sosyal Medyada Paylaşın:
Serhad Agiri Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.