Seni okuyorum,kavgasýz yanlarýmla; Geçirilirken ayaklarýma prangalar, Þingýrtýsý duyulur tüm yolsul halklara, Duyanlardan biri anam,oda saklar yaralarýný...
Giderim hiç durmadan Girerim kalenin zindanýna Diyarbekiri görürüm Birde bebeðin aç resmini..
Seni okurken düþünürüm sokaklarý; Yürürüm çiçek bahçesine, Ýzlerim karanfili öpen kelebeði, O vakitler toplanýr çukurovada pamuklar, Acýtýr genç kýzýn ellerini ucu sivri dikenler, Ýçimi kemiren yalnýzlýkla Dalar gözlerim, karanfil sokaga..
Seni dinlerken, susarým. Ölümün siyah renðine kafa tutarým, Buralarda savaþ cehennemi yaþanýr, Ölüsüne aðýt yakar þam sokaklarýnda analar, Bazende duyarým silah seslerini, Söylensemde düþman kesmez ateþini, Bu otuzüç kurþun deðil ki uzatasýn ellerini...
Seni anýyorum,mayýs günlerinde Bakýyorumda solmuþ mezar taþýnda ismin, Seslendirir þiirini,memleketimden gençler Yükselir gökyüzüne adiloþun ninnisi, Yükselirde ulaþýr bulutlara konuk yüreðine, Sormak istersin þafaksýz gençlere -Kim söyletir sizi böyle? Eðerler boyunlarýný yere Ve fýsýldar içlerinden biri ’Aykaranlýk geceye..’ Sosyal Medyada Paylaşın:
Devrim Dokdere Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.