KİMSESİZİM
Düþtü zemheri kýþýna, eza geldi can kuþuna,
Namert düþerken talihi, vurdu yolun yokuþuna,
Derdest edip varlýðýný, hibe etti bakýþýna;
Meðer ne aziz þey imiþ, bu kör talih dediðimiz!
Gördüklerimizden gerçek, gerçekte görmediðimiz.
Bir lameliftir bu hayat, istediðin yakaya sin,
Varsa sende eðer kalan, hadi caným savur gitsin,
Öpmez hayat yanaðýndan, ölürken daha yiðitsin;
Tutup kaldýrmaz yakandan, kimse su dökmez arkandan,
Gün bir yaldýzlý kamadýr, çekilir her sabah kýndan...
Gökler yarýlýnca görür, herkes açýlan gülümü!
Kim kime verir bedava? Reva görürken zulumü,
Þehrin dar sokaklarýnda, arýyor herkes ölümü;
Oysa ölmek nasýl kolay, bedava mum ýþýðýndan;
Bu nasýl sevmedir böyle, herkes kaçar aþýðýndan...
Kaçaklýðý, kurnazlýðý, edinerek ahde vefa,
Söylesene be hey zalim, gönül nasýl bulur safa,
Tüketip nazenin ömrü, bir kez gelmedin insafa;
Ne aðlayacak gözüm var, ne de dövülecek dizim,
Kimsesiz geldim dünyaya, giderken de kimsesizim...
Hayrettin YAZICI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.