kaldırımda unutulan çocuk

Eðer bir gün
Yolun düþerse kaldýrýmlara doðru
bak bana çocuk !
ve gör beni
geçerken hemen yaný baþýmdan

ama öyle tuhaf tuhaf bakma
ben de bir insaným aslýnda
çocuðum ben de, senin gibi

senin annen var çocuk
bak, ellerinden tutmuþ
oysa ki, benim annem yok
bütün farkýmýz da, sanýrým bu

annem var mýdýr acaba benim
“annemin gülümseyen yüzü” diyebileceðim
bir annem var mýydý ki
gülümser miydi bana
bir zamanlar
sever miydi beni

ben de çocuðum daha
bakma bana öyle
tut þu titreyen ellerimden
kaldýr
býrakma çocuk
býrakma beni, böyle kaldýrýmlarda

içime iþleyen kar ayazlarýnda
nefesimle ýsýtýrken ellerimi
bir sýcak simitin buðusunda
ve
demli bir çayý yudumlamada kaldý
benim, bütün pembesi yamalý düþlerim

öylesine kimliksizim ki
tanýyan bilenim bile yok
kimim ben

pestil gibiyim … iþte gör bak
sanki bir asýr geçmiþ üzerimden

kaldýrým taþlarýnda doðmuþumdur ben
evet evet
olsa olsa böyledir
benden bile büyük bir ihtimalle
kaldýrým taþlarýnda

sonra da
unutulmuþum burada

ah, ne çok kanar yaralarým bir bilsen
bir bilsen
bu kaldýrým taþlarýnda

ezilmiþim en incesinden
kýyýlmýþým usta ellerinizde
hassasiyetle dokunmuþ bir kilim
ya da bir film hilesi gibi
hani, çok da inceden inceye

aklým fikrim yine de
rengarenk’siz uçurtmalarda gökyüzünde
ben kaldýrýmlarda
bu yerlerdeyim iþte

hiç gülemedimki ben çocuk
oysa ki, daha dün gibi
"benim de çocuksu gülüþlerim var dý"
demek isterdim sana çocuk
biliyor musun
yalan bile olsa

ne çok kanar yaralarým
ah bir bilsen
ah bilebilsen çocuk
bu kaldýrým taþlarýnda







Mert YIGITCAN
06 05 2011 / istanbul

Sosyal Medyada Paylaşın: