Kendi kefenim için ýsmarcýyým bu gece, Ölümle yüzleþmeye gün kalmýþken; Mahçupluða kalmamalý acemi bir terzi elinde..
Ölümün rengi neydi; unutmuþmuydum yola çýkarken? Uçurumun kenarýnda ki intihar sahnesi mi? Yoksa karanlýktaki sessiz çýðlýklar mý?
Gözlerim de donmakta yaþlarým, Sevginin tükendiði istasyona bir durak varken; daha doðmamýþ çocuklar dolaþmakta ruhumun yarý açýkllýðýnda, O istasyona hiç varmamalý belki de, belki de yeniden umut etmeli uzaklarýn soðuk rüyalarýnda bir yolcuyken pembeliðin hükmünü haykýrmakta...zaman...
Dur zaten! Daha bitmedi kefenim, daha görecekleri var vahþiliðin pençesinde kanayan yaralarýmýn, Bense þimdi bana en çok yakýþan gülümseyiþimle terzi konukluðumu beklemekteyim....
Sosyal Medyada Paylaşın:
NEVRUZ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.