GÖKTEKİ ÖLÜLER

Güneþ doðarken geçtiler patikalarý selamlayarak
Ýki buz mavisi gökyüzüne gülümseyen yýldýzdýlar.

Yürekleri korlaþmýþ,saçlarý güneþ sarýsý,
Öpüþtüler bahar uykusundan uyanmadan...

Süt beyazý ay’ýn etrafýnda buluþtular
Renkleri matemin habercisi siyaha bürünmüþ..

Konuþmaya baþladýlar;
- Buralarda deðilmiydi mezardan evimiz?
Ay pusulasýný þaþýrmýþ olmalý..


-Gökyüzü tanrýlarý þaþýrmaz!
Ama güneþ þaþýrmýþtý iklimleri...

-Ah þu kirli savaþlarý hatýrlatmasan!
Hatýrlatmýyorum,yaþýyorum onu benliðimde....

-Oysa ne güzeldi yaþarken koþmak bahara
Acýmadan kaçýrdýlar bizi karanlýðýn hücresine...

Günlerce,aylarca,yýllarca hep konuþtular
Yalnýz gelmeye baþlayýnca ölü çocuklar,
Tüm evrenin gerçek sahibi olan çocuklara
Ay’ýn ve güneþin barýþýný anlattýlar...
Sosyal Medyada Paylaşın: