BİR ŞİİR BİR YARA:

(’Bir ölüm uzaklardan vurur yollara bizi
bilge bir yalnýzlýða serer hikayemizi
kýrýk bir kýrlangýcý daðlara çeker beyaz
kapanýr bir ustura dindirir öfkemizi!..’)

I

Ýki yakasý bir araya gelmeyen-
esrik hayallerimi alýp, çýktým kentinden
ýssýz bir yamaçta solan gençliðimi
býrakarak sana
kurþunlanmýþ bir aþkýn telaþlý sancýlarýný
korkularýmý
yarým kalan arzularýmý
katlandýklarýmý
ve susup içime attýðým çýðlýklarýmý!..

II

gidiyorum!..
göðsüme bastýrdýðým bir kitap gibi
altýnda kalacaðýn anýlarý sana býrakarak...

’hýrsýzýn ev sahibini-evden kovmasý’ gibi
kovuldum o kentten

gidiyorum!..
göçebe bir kuþ misali
bir muska gibi
kalbime iliþtirerek þarjörü dolu þiirleri
yürüyerek iþgalci sevdalara

III

günlerin çarmýhýnda faili þiir cinayetim!
acýnýn devrimiydim oysa
ihanetin þiirini yazmalýydým
düþük yapmýþ umutlara
kýyýya vuran düþlere

/herkesin bir þiiri vardýr
bir yarasý olduðu gibi, bir þiiri/

herkes kendi þirini sever;
herkes kendi þiirini...

þiirlere sarýlalým sevgilim
yalnýz býrakmayalým

bende bu yükseklik korkusu
sen de bu uçurum olmak varken
þiirlerde olmasa
ve sarýlmasam þiirlere
düþecektim kýz
düþecektim!..

IV

hangi çarmýha yazsam þiirlerimi
aðrýlarým dinecek ya da düþlerim rehin kalacak
vizem yok/kimliðim sahte
duvarlarda kurumuþ kan lekeleriyim
ben böyle
anasýz
yarsýz
türküsüz
þiirsiz
memleketsiz kalmýþam!

V

gözaltýnda ki bir þehir de sevmek suçtur!
ama bende en az o þehir kadar suçluydum

her þeyin kiri bulaþtý tenime
aþký da kirlettiler!..
aþk satýlmaz-satýn alýnmazdý
pazarlýðý hiç yapýlmazdý

aþk çoðalmanýn soykýrýmýdýr
bu coðrafyada...

kadýnlar tarifi imkansýz aþklarda yalnýzlýða rehin kaldýlar
terkedilmiþliðin ýssýzlýðýnda
bir yetim-hane yalnýzlýðýna büründüler!..

’her aþk yalnýzlýða karþý giriþilmiþ bir suikastti!’
hayýflandýðým kalabalýða, yalnýzlýk taþýdým biraz
dönmek yok benim sözlüðümde
’çünkü ben dili prangaya vurulmuþ bir halkýn isyan sözcükleriyim’

VI

nasýl da özlemiþim bir dostun sýcaklýðýný
hep pusuda mý bekler puþt yalnýzlýk

herkesin sesin de biraz imdat çýðlýðýyým þimdi!
ve þairim/
bir yarayý sarýp, sarmalayaným
kaç, beklettiðim intihar
kaç, ertelenmiþ sözlerim var
kaç, kabus uykularda...

insan ne zaman alýþýr hayata anne?
düþündükçe kanayan yerlerini!..

ya þiirlerim anne
bir silah gibi kuþandýðým
þiirlerim nerede?


(Birdal ERDOÐMUÞ/2005)

Sosyal Medyada Paylaşın: