Yoksun…Yüreðim alevlerin ortasýnda Kimse bilmiyor içimde ki yangýný senin çýkardýðýný Akþamlar anlýyor,duvarlar dinliyor kahrýmý Ama onlar da hiçbir þey söyleyemiyor Yalnýzlýk her gün daha da boy gösteriyor dünyamda Ýnsanlar kendilerine bile yabancý Kendilerine garip,kendilerine uzak… Bana ne kadar dost olabilirler ki? Sensiz,sürükleyerek götürüyorum yaþamý Hiç bitmeyecek bir yolun yolcusu gibiyim Ne dinlenebileceðim bir mola yeri, Ne de varabileceðim bir yer var. Ruhum kabullenemiyor sen varken, Sensizliðe mahkum olmayý Ýçimde çoðalttýðým sesimi, Mutlu yüzlere sakladýðým gülüþlerimi, Sýcak yüreklere sakladýðým sevgimi, Dýþarý vurabilmek için,çýrpýnýyorum. Ama çaresizce hep susuyorum… Yokluðun,siyah bir geceye dönüþtürüyor her anýmý Ne keyifle okuduðum þiirler ezberimde, Ne de baðýra çaðýra söylediðim þarkýlar. Yüreðime saplanan kelimeler kanatýyor yaralarýmý Susarak bekliyorum söz hakkýmýn geleceði aný.
Gülay Hançer Sosyal Medyada Paylaşın:
gulayhancer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.