Üsküdar’da akþam Hafiften yaðmur çiseliyor Saçlarýmda yaðmur damlalarý —üþüyorum Bir martý tiz bir çýðlýk attý uluorta Eminönü’ne giden son vapur da kalktý iskeleden Bu son akþamdýr —biliyorum Ne yaðmur ne vapur ayýrýr gözlerimi gözlerinden
Üsküdar – harem arasý Ýki kötürüm kuþun Kýzkulesi molasýdýr Sürgün bir aþýðýn son vedasý
Akþam denize iner Ýstanbul’da Ay karanlýk Gece gri Denizse alabildiðine mavi
Her deniz feneri Masum bir kelebek gülüþüdür akþamlarý Dalgalar durmadan þarký söyler Köpüksüz sevdalarýn kýyýlarýna çarparak Hem kim demiþ “Akþam erken iner mapusaneye”
Bu son akþamdýr —biliyorum /hüzün diyorsan; Býrak öylece kalýversin aðlamaklý gözlerimde Ne ellerim ne de yüreðim Bir kez olsun deðmemiþse sancýlarýna Bir kez öpmemiþsem acýlarýný kelimelerimle Býrak öylece kalýversin aðlamaklý gözlerimde —hüzün/ Avucumda hoyrat bir gül dikeni Boyuna kanatýyor yüreðimi Öfkeli korkak acemi Çocukça bir hüzündür bu benimkisi Son akþam Son hüzün yani…
Ah Ýstanbul! Kaçýncý aþýðýným ben Hadi söyle Sana vurgun son sevdalý olduðumu Söyle Ey karanfil kokan Üsküdar Ey hüzünlü deniz Hüzün diyorsam; Ayrýlýk hüznü Hüzün: Ayrýlýk kadar acý Ayrýlýk kadar kangren…
SALÝH UÇAK Sosyal Medyada Paylaşın:
salih dicle Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.