demir filizleri

güz yapraðý yüzündeki düþlerimin
birinde
bahar tomurcuklarý bitmiþ
hayret
oysa yolun bittiði yerdeyim
menzilsiz
her þeyi geride bir kelebeðin evinde býraktým
‘’gittim bir ormaný dört ucundan tutuþturdum geldim’’






aðýr aksak çekiyorken kuþlar denizi
topraksýz kök salmýþ aðaçlar kadar çýrýlçýplak
intihar damlalarýný topluyor kollarým
soluklanan yaðmur sularýný karýyorum mavi mavi
sesimi veriyorum beli kýrýk denize
bungun karanlýkla bakýþýyoruz
kokusuz çiçekler uzakta sancýlý biliyorum






bulanýk dünyaya bulanmýþ
kuðu bukleleri titriyor yakamozlarýn
gri hücrelerimde dinginlik
yaþamak belki de thomas more’un ütopya’sýnda
ya da en az bruno kadar duymamak acýyý
‘’insan davalarýyla alýrmýþ soluk’’







sohbet ediyorum denizle lâkin deniz saðýr
bir dudaðýn yumuþak dinlemesini özlüyorum
siyah akýyor yüreðime
bir çakýl taþýnýn yalnýzlýðýna öykünerek
kývýrcýk dalgalara yüzüstü yatýp
ölü böcek taklidi yapýyorum
çöl kumlarý kayýyor güneþli gün rengi
bir parça özgürlük koparýyorum sarýca balýklardan
içim açýlýyor
tenimde ekim üþüyorum kanýksayarak sýcak þarabý
göðe dönüyorum yüzümü

gece solgun



uzakta demir filizlerinin silueti










gönül gençyýlmaz

Sosyal Medyada Paylaşın: