Ýncecik tebessümün perdeleri açýlsa, Saçýlsa, sakladýðý neler varsa saçýlsa... Karalara bürünse kahkahalar sessizce, Delilerle beraber herkesten habersizce; Dursa insan!... Ve insan sorsa kendi kendine, Gelip geçen ne varsa her bir þeyin aksine. Geçmiþin, geleceðin hapsolduðu bir anda, Sanki artýk zamanýn olmadýðý zamanda: Bu gülmek neyin nesi, bu gülmek neyin nesi, Dört duvarý güldüren seslerin bahanesi?!... Nedir nedir kalbimi patlatan gür çýðlýklar, Ne demek hürriyetten habersiz hür çýðlýklar?!... Evet biz mahkumuyuz, biz yine kendimizin, Kendimizin mahkumu, buyruðu nefsimizin: Yalnýz bir kez geldiniz þu ölümlü dünyaya, Gülün, gülün ve geçin gördüðünüz rüyaya. Haydi geçtik diyelim bir þekilde ölümden, Açlýktan, sefaletten, beladan ve zulümden; Ama yok mu düþünen ölecek dünya diye, Yokluk varsa bu varlýk, bu hayat niçin, niye?... Baþ kulaðýna haram neler söylüyor sesin, Gurbetteyiz gurbette sýlasý var herkesin. Ayrýlýk olur da hiç kavuþmamak olmaz mý, Yoksa her sabah güneþ fecir gibi solmaz mý?... Doðar doðmaz aðlayan bir bebeðin gözyaþý, Her hayat için baþtan sona bir mihenk taþý. Hep, hep uzaklýðýndan þu çocuksu halimiz, Yine ve yalnýz bir tek Sana arzuhalimiz: Allahým bir yakýnlýk versen bize yakýndan, Aðlasak hep aðlasak tâ haþre dek aþkýndan...
Ankara, Nisan 2011 Sosyal Medyada Paylaşın:
sır Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.