Þafak söktü karayý güneþin iplerinden
Yakalayýp çekerek aydýnlattý dünyayý
Çiçekler iç çektiler serinlikte derinden
Selamlayýp gitmeye hazýrken dolunayý.
Çiy düþen yapraklarý huþu ile titredi
Rüzgârla salýnarak “Merhaba hayat” dedi.
Serçeler þakýdýlar uyanýrken yuvada
Baþlarýný uzatýp seyrettiler âlemi
Rayiha hissedildi ýsýnýrken havada
Þairler de kalktýlar yakalayýp kalemi.
Yaðmur gibi heceler dökülürken kaðýda
Mutluluðu yazdýlar dokunmadan aðýda.
Topraðýn koynundaki tohumlar aðladýlar
“Neden biz geç kaldýk ki eriþmedik sabaha?”
Diyerek sýzlandýlar yürekler daðladýlar
Bilemezdiler onlar doðmaya erken daha.
Gün gelip zaman dolup can olup tabiata
Bereket salacaklar þimdilik yata yata.
Bense zenginim artýk umut avcumda saklý
Her sabah çýkartýrým öper yine gizlerim
Yeter çektiðim çile artýk hüzün yasaklý
Mutluluk mimarýyým hazýrdýr eskizlerim.
Þen yuva sitesinin hazýr beton zemini
Koydum kýsýk ateþe alacaktýr demini.
Son ana dek çabalar binamý bitiririm
Ecel denen karakuþ yakýnda olsa bile
Su, taþ, çakýl ne varsa elimle getiririm
Derim görevim bitti giderim güle güle.
Ey hayat iþte böyle bir iniþ bir yokuþ var
Önce topraktan doðuþ, sonra da yokoluþ var.
Afet Ýnce Kýrat
Güzel yorumu için sevgili Züleyha’ya teþekkürler...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.En Çok Okunan Şiirleri
AFFET BABA DESEM Kİ... KARA GÖZLÜM RİCA EDERİM BAYIM YAKARIŞ SAÇLARIN, AH O SAÇLARIN! HEY BİNGÖL, YAYLA DERE! VEZN-İ AHAR SARMAŞIK MEHMET’İM