Uykumu kaçýrdýlar; kollar, gövdesiz kollar, Gözlerimin önünde çýplak, perdesiz kollar. Görünmeden aktýlar göðsüme kulaðýmdan, Kaldýrdýlar gecenin sonunda yataðýmdan. Ben hayatta oldukça sana uyumak haram, Yaþamak azap sana, sana zehir her bayram, Bir sen varsýn bir de ben, uyusun efendiler, Ya sen benim olursun, ya ben senin, dediler. Kaçmak istedim, boþa, sesler içime doldu. Ondan saklý hevesler kollarýnda boðuldu. Gözlerime mil çeksem karanlýkta bir hayal, Ne bir yalan görülen, ne duyulan bir masal. Kaçýrdýlar uykumu, yollar, kýsaldý yollar, Saklý emellerime dal budak saldý kollar. Kuþatýldým uykunun ortasý altý yönden, Kesilmedi sesleri, ne arkadan ne önden. Durmadan gürül gürül su gibi akýyorlar, Kor gibi damla damla aktýkça yakýyorlar. Ve nihayet, ruhumu yakaladý boynundan, Seslendi, hazineler sunar gibi koynundan: Bir daire içinde, her bir adým bir sene, Bir devirlik adýmýn toplamý kaç desene?! Görülmeyen rüyadan yana apaçýk tabir; Ölüm, uykular bana, sana yataklar kabir.
Ankara, Nisan 2011 Sosyal Medyada Paylaşın:
sır Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.